Από όσα είναι γνωστά, στο Ζωγλόπι, κατά τη μακραίωνη τουρκοκρατία, δε λειτούργησε κάποια Σχολή, έστω και για «τα κοινά γράμματα». Κατά συνέπεια, όσα στοιχεία αναφέρουμε προέρχονται από διάσπαρτες πηγές και κυρίως από σχολεία γειτονικών πόλεων, στα οποία φοίτησαν κάποιοι νέοι του χωριού. Στο σημείωμα αυτό αναφέρονται τρεις περιπτώσεις Ζωγλοπιτών που φοίτησαν σε σχολεία της εποχής:

1) Στο περιοδικό «Στερεοελλαδική Εστία», τ. 7ος, σελ. 44, καταχωρίζεται η εξής εγγραφή: « Στις 16-4-1766 χειροτονείται εις του Ζουγλόπου ιερέας ο Δημήτριος Αναγν. Μοσχόπουλος, από Βράχα».

Δεν είναι γνωστό από πού αντλεί την πληροφορία η «Στερεοελλαδική Εστία», προφανώς όμως την «ψάρεψε» από κάποια παλιά εφημερίδα της Λαμίας. Για τον ιερέα Μοσχόπουλο δεν υπάρχει καμιά ανάμνηση στο Ζωγλόπι, ούτε το όνομά του αναφέρεται σε κάποια γραπτή πηγή. Είναι απίθανο να υπηρέτησε ως ιερέας στο χωριό, διότι οι ιερείς ήταν πάντοτε ντόπιοι. Το πιθανότερο είναι να χειροτονήθηκε στο Ζωγλόπι και να υπηρέτησε σε άλλο χωριό.

2) Στο βιβλίο «Η Εκπαίδευση στη Δυτική Θεσσαλία κατά την εποχή της τουρκοκρατίας» του Θ.Νημά, αναφέρεται ότι σε επιστολή των μαθητών της «Σχολής της Τρίκκης», στις 16-11-1856, μεταξύ των 55 μαθητών που την υπογράφουν, 4ος κατά σειρά αναφέρεται ο μαθητής Γεώργιος Ιωάννου Ζωγλοπίτης. 

Η Σχολή της Τρίκκης είναι από τις πρώτες που ιδρύθηκαν στον ελλαδικό χώρο και η ίδρυσή της ανάγεται στον 16ο αιώνα. Σ’αυτή δίδαξαν ονομαστοί δάσκαλοι, όπως ο Ευγένιος Γιαννούλης ο Αιτωλός, ο Αναστάσιος Γόρδιος και κάποιος Αντώνιος, ιερεύς από το Νεοχώρι. Οι περισσότεροι μαθητές της ήταν γόνοι των πιο ευκατάστατων οικογενειών της Θεσσαλίας, μεταξύ των οποίων και ο προαναφερόμενος Γεώργιος Ζωγλοπίτης, γιος του προεστού των Αγράφων Γιαννάκη Ζωγλοπίτη. Η ύπαρξη του παραπάνω Γεωργίου Ζωγλοπίτη, για πρώτη φορά γίνεται γνωστή από τον κατάλογο της Σχολής. Η τύχη του νέου αυτού παραμένει άγνωστη, από το γεγονός όμως ότι οι δύο αδελφοί του, Πάνος και Κώστας, έδωσαν στα παιδιά τους το όνομά του (Γεώργιος Πάνου Ζωγλοπίτης, γιατρός και δήμαρχος Ιτάμου, και Γεώργιος Κωστάκη Ζωγλοπίτης, αξιωματικός του ελληνικού στρατού) συμπεραίνεται ότι πρέπει να πέθανε σε νεαρή ηλικία.

3) Στο περιοδικό «Θεσσαλική Εστία» τ. 28/1977, σελ. 174, δημοσιεύεται η εξής ενδιαφέρουσα πληροφορία: Κουκορίκος Γ.Β.(έτος γεννήσεως 1837), εκ Ζωγλόπης των Αγράφων του Οθωμανικού κράτους, ετών 22,άγαμος και χριστιανός, μαθητής και κάτοικος εντεύθα (Λαμία), ελθών εν Ελλάδι (στην ελεύθερη Ελλάδα) προ τριών ετών (27-10-1859).

Περισσότερα στοιχεία δεν έχουμε για τον εν λόγω Κουκορίκο –άλλωστε και τα αρχικά του ονόματός του δεν βοηθούν – δεν υπάρχει όμως αμφιβολία ότι ανήκει στη μεγάλη και γνωστή οικογένεια των Κουκορικαίων του Ζωγλοπιού, που ανέδειξε αρκετά μέλη της στην καρδιτσιώτικη κοινωνία, μεταξύ των οποίων τον πρωτοπόρο Πάνο Κουκορίκο, εκ των πρωταγωνιστών του ανανεωτικού ρεύματος του 1905, τον Λεωνίδα Κουκορίκο, δικαστή επί τουρκοκρατίας και βουλευτή το 1881, τον Παναγιώτη Κουκορίκο, βουλευτή το 1892, τον Κώστα Κουκορίκο, δικηγόρο και βουλευτή το 1933,1935 και 1936.

Τα παραπάνω στοιχεία, όπως και πολλά άλλα που παραμένουν άγνωστα, φανερώνουν ότι οι Ζωγλοπίτες της εποχής εκείνης ήταν φιλοπρόοδοι άνθρωποι και, όσοι είχαν την οικονομική δυνατότητα, έστελναν τα παιδιά τους να σπουδάσουν σε ανώτερα σχολεία, είτε στα Τρίκαλα, όπως ο Ζωγλοπίτης, είτε στη Λαμία, όπως ο Κουκορίκος, είτε σε άλλες πόλεις της ελεύθερης Ελλάδας.

Το Ζωγλόπι του 19ου αιώνα ανέδειξε λαμπρούς επιστήμονες και πολιτικούς, οι περισσότεροι από τους οποίους ανήκαν στις πιο ευκατάστατες οικογένειες, του χωριού. Η παράδοση αυτή συνεχίστηκε και κατά τον 20ο αιώνα και, ας μη μας διαφεύγει το γεγονός, ότι το Ζωγλόπι είχε γιατρό από τον 19ο αιώνα, τον Γεώργιο Πάνου Ζωγλοπίτη, τον οποίο διαδέχτηκε ο Δημήτριος Λαζαρίδης και αυτόν ο Βασίλης Παπαλεωνίδου. Κατά το πρώτο δε τέταρτο του 20ου αιώνα ανέδειξε μια πλειάδα επιστημόνων: φιλολόγων, μαθηματικών, στρατιωτικών, εκπαιδευτικών και άλλων. Η λαμπρή αυτή παράδοση συνεχίστηκε μέχρι σήμερα και παραμένουμε με την ελπίδα ότι θα διαφυλαχθεί, ως κόρη οφθαλμού, και από τις επόμενες γενεές.

Εφημερίδα «Ζωγλοπίτικα Χρονικά», Αριθ.φύλλου 27, Φεβρ. 1999